Zespół pałacowo-folwarczny z parkiem
Pałac został wybudowany przez Adolfa Traugotta von Gersdorf w 1767 roku. Wzniósł on okazałą, budowlę w miejsce starego dworu pochodzącego z 1660 roku. Zlokalizowany jest w centralnej części Pobiednej, w odległości ok. 50 m od Starego Rynku. Założenie w całości otoczone murem, dzielące się na część folwarczną i pałacowo-parkową. Część folwarczna od rezydencjonalnej oddzielona jest murem. W 1982 roku na terenie obiektu został zaprószony ogień. Ze względu na zły stan techniczny obiektu po pożarze, a w szczególności stan stropów, podjęto prace remontowe zabezpieczające dach, m.in. wymieniono stropy drewniane. Obecnie obiekt jest w rękach prywatnych.
Wieża Cesarza Wilhelma
W 1803-1804 roku Adolf Traugott von Gersdorf wybudował wieżę, zwaną Mon Plaisir (Moja Przyjemność). Wieża w późniejszym okresie (XIX wiek) znana była jako Kaiser – Wilhelm Turm (Wieża Cesarza Wilhelma). Zlokalizowana jest na wzgórzu o wysokości 535 m n.p.m. w Gierałtówku, około 1,5 km od pałacu w Pobiednej. Jej projektodawcą był Fryderyk Wilhelm von Reden z Bukowca.
Wieża pełniła funkcję obserwatorium astronomicznego i pracowni naukowej. Była to budowla założona na planie prostokąta. Do wysokości ok. 16 m obiekt był murowany z cegły i kamienia, natomiast górną część wieży wykonano w formie konstrukcji drewnianej. Na sam szczyt prowadziły schody. Obserwację nieba umożliwiał taras widokowy z drewnianą balustradą. Wieża zwieńczona była kopułą z blachy, a na samym jej szczycie umieszczono dodatkowe miejsce ogrodzone metalową balustradą, służące także do obserwacji.
Kościół ewangelicki wraz z cmentarzem poewangelickim
Kościół jest budowlą wzniesioną w XVII wieku zapewne w miejscu wcześniejszego kościoła parafialnego wymienionego w 1346 roku. Swój ostateczny kształt otrzymał w trakcie przebudowy 1687-1692 roku. Wtedy wybudowano wieżę kościoła o wysokości ok. 50 metrów[1].
Do świątyni przybywali śląscy ewangelicy ze Świeradowa-Zdroju, Szklarskiej Poręby, Jeleniej Góry oraz Kowar. Część cennych obiektów stanowiących wyposażenie zaginęła. Do Muzeum Narodowego we Wrocławiu trafiło epitafium Heleny von Gersdorf.
[1] W. Bena, Polskie Górne Łużyce, Zgorzelec 2003, s. 354.